تاثیر سطوح مختلف غذایی روتیفر Brachionus plicatilis و ناپلیوس آرتمیا parthenogenetica Artemia بر میزان رشد و بازماندگی لارو تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus)

پژوهش‌ حاضر جهت تاثیر سطوح مختلف غذایی روتیفر Brachionus plicatilis و ناپلیوس آرتمیا بر میزان رشد و بازماندگی لارو تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) در4 تیمار به تفکیک شامل100% ناپلیوس آرتمیا (تیمار شاهد)، 75% ناپلیوس آرتمیا + 25% روتیفر (تیمار2)، 50% ناپلیوس‌ آرتمیا+50%‌ روتیفر(تیمار3) و 75% روتیفر+ 25% ناپلیوس‌ آرتمیا (تیمار4) با سه تکرار در هر تیمار به مدت 11 روز در شرایط یکسان پرورشی‌ انجام شد. لاروها پس از جذب کیسه زرده و شروع تغذیه فعال با تراکم 500 ‌ عدد در مخازن 60 لیتری‌ معرفی ‌شدند. میانگین دمای آب در مدت آزمایش 5/0±22 درجه سانتی‌گراد، میزان اسیدیته 2/0±2/8 و میزان اکسیژن محلول 3/0± 5/9 میلی‌گرم در لیتر بود. غذادهی لاروها طی شش نوبت و تا حد سیری انجام شد. نتایج نشان داد که کارایی رشد و غذا در لاروهای 3 روزه تغذیه شده با تیمار 3 به طور معنی‌داری نسبت به تیمار2 بالاتر بود (05/0≤ P). در صورتی‌که اختلاف معنی دار آماری در شاخص-های فوق‌الذکر در تیمارهای 3 و 4 مشاهده نشد. همچنین تیمار4 بالاترین درصد بازماندگی را به خود اختصاص داد. نتایج حاصل از تجزیه لاشه لاروها حاکی از آن بود که بیشترین درصد پروتئین و چربی در تیمار شاهد مشاهده گردید هر چند اختلاف معنی‌دار آماری بین تیمارهای مختلف ملاحظه نگردید (05/0≥ P). با توجه به نتایج حاصله می‌توان بیان نمود تغذیه لاروهای 3 تا 7 روزه تاسماهی ایرانی با جیره غذای زنده محتوی 75 درصد روتیفر و 25 درصد ناپلیوس آرتمیا از روند رشد،کارایی غذا، درصد بازماندگی و ترکیبات بیوشیمایی بهتری را نسبت به سایر تیمارها برخوردار بودند.